“ΟΙ ΣΑΣΙΤΕΣ ΘΥΜΟΥΝΤΑΙ”
ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΤΕΦΑΝΟ ΛΙΜΠΕΡΗ :
Γιάννη,σε ευχαριστούμε, που με την καθημερινή σου ενασχόληση με το site του “Συνδέσμου Αποστράτων ΣΣΑΣ¨”κρατάς ζωντανές τις μνήμες,από τη φοίτηση στη Σχολή μας.
Οι αναμνήσεις του συναδέλφου Νόντα Μολυβά με την γλαφυρή αφήγησή του, με πήγαν πολλά χρόνια πίσω.
Προσυπογράφω το σχόλιό του για την Διοικούσα του, στην οποία έχω την τιμή να ανήκω. (Τάξη 1965).
Θα σας περιγράψω την πρώτη μέρα στη Σχολή της Τάξης 1970, όπως τη θυμάται ο τότε λοχίας της 3ης Διμοιρίας του 1ου λόχου.Σ. Λιμπέρης (Τότε είχαμε μόνο δύο λόχους).
Οι πρωτοετής μας παρουσιάζονται στην πύλη της Σχολής, όπου τους παρελαμβάναν οι συμμαθητές μου.
-Καλώς ήλθατε κ. Πρωτοετά.
Δώστε μου παρακαλώ την βαλίτσα σας……
-Μα δεν πειράζει……
Τους οδηγούσαμε στα γραφεία του Λόχου όπου παρέδιδαν τα προσωπικά τους αντικείμενα.
Μετά οι κουρείς Θωμάς και Αλέκος επί το έργον.
Ο κ.Περικλής στο υπόγειο του κτιρίου τους παρέδιδε τον ρουχισμό για να ντυθούν στα ¨πράσινα¨.
Στη συνέχεια ομαδοποιούνται σε γκρούπ για να γίνει ” τούρ” στη σχολή.
Όλα τα γκρούπ κατέληξαν στο ΚΨΜ για προσφορά καφέ.
Με τέτοιες και άλλες αβρότητες φθάσαμε μεσημέρι για συσσίτιο.
Α! ξέχασα να σας πω ότι μαζί με τους πρωτοετείς είχαν ανακατευθεί και δύο συμμαθητές μου, που μικρόδειχναν ντυμένοι στα ¨πράσινα¨εννοείται (Ο Θόδωρος Θεοδωρίδης, τον άλλο δεν τον θυμάμαι).
Στην τραπεζαρία ο τραπεζάρχης φωνάζει τον συσιτιάρχη.
-Παιδί μου φέρε τον κατάλογο να διαλέξει ο κ. πρωτοετής το γεύμα του.
-Μα δεν πειράζει , ότι έχετε……έλεγε ο πρωτοετής σαστισμένος, γιατί άλλα του είχαν περιγράψει.
Έτσι πήγε μέχρι νωρίς το απόγευμα.
Τοιχοκολήθηκε στο ΚΨΜ ενημέρωση ότι το βράδυ θα πραγματοποιηθεί κινηματογραφική προβολή “Ο πύργος της κολάσεως”.
Νωρίς το απόγευμα τους μαζέψαμε στο χωλ του 3ου ορόφου του κτιρίου των θαλάμων για να τους μιλήσει ο αρχηγός.
‘Ολη όμως η Διοικούσα ήταν ακροβολισμένη στους θαλάμους, εφοδιασμένη με σφυρίχτρες και άλλα θορυβώδη πράγματα και περίμενε το σύνθημα..
Ο Αρχηγός επιλοχίας ΜVI Α.Μάνθος (ο μετέπειτα πρύτανης ΑΠΘ) άρχισε να εκφωνεί λόγο.
-Παιδιά μου καλώς ήλθατε και άλλα καλά λόγια.
Οι συμμαθητές μου που έπαιζαν το ρόλο του προβοκάτορα άρχισαν να μαλώνουν και να κάνουν φασαρία.
Τότε ο αρχηγός λέει:
-Αφού δεν κάνετε ησυχία θα φωνάξω την Διοικούσα για τα περαιτέρω.
Αυτό ήταν το σύνθημα.
Αμέσως πεταχτήκαμε από τους θαλάμους με σφυρίγματα και αλαλαγμούς μηδέ των Αραβοπαίδων συμμαθητών μου εξαιρουμένων και άρχισε η “εκπαίδευση”, με ανεβοκατέβασμα στους ορόφους και συνεχίσθηκε και με άλλα ωραία πράγματα.
΄ Ετσι ήταν η πρώτη μέρα στη Σχολή της Τάξης του 1970.
Χαιρετώ
Στέφανος.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΡΑΘΑΝΑΣΗΣ
Και ενώ ειχα ξαπλώσει να ξεκουραστώ μπιιιιιιπ μήνυμα από τον αντιπρόεδρο του συνδέσμου και αξιότιμο συμμαθητή μου κ.κ Πατσουράκο για να μου παραπονεθεί ότι,εκτός από τον ….Παύλο,κανείς άλλος δε θυμήθηκε την επέτειο της εισόδου μας στη σχολή 8.10.73 ! Και τότε έβγαλα τα απωθημένα μου! Τι να γιορτάσουμε δηλαδή; Που για να γίνουμε ……καλοί στρατιώτες πριν καν μπούμε στη σχολή μας παρέλαβε η…..σεβαστή μας διοικούσα και μας οδήγησε στο ισόγειο των αναγνωστηρίων όπου σε εκκωφαντικό θόρυβο και φωνές μας διέταξαν να κάνουμε “έρπην” Κατόπιν τραβώντας με απο τα μανίκια του πουλόβερ μου ως υποζύγιο με οδήγησε στο κουρείο κάνοντάς μου με τη μηχανή “σταυρό”
στα μαλλιά,κατόπιν στην διαχείρηση όπου μας πετούσαν κυριολεκτικά τα προσωπικά ειδη σε μια κουβέρτα!Τι να θυμηθώ ρε Φώτη! Ότι τραβώντας την κουβέρτα πίσω από τον πρώτο λόχο για να φθάσω στον τρίτο (έφτασα αιματοβαμμένος) ξέσκισα το παντελόνι μου και το πόδι μου στο παράθυρο του ισογείου και όταν έφτασα στο θάλαμο αποκαμωμένος με ανάγκασαν να ξαπλώσω στο δάπεδο γιατί τα “αγγούρια δεν ξαπλώνουν σε κρεβάτι! Να θυμηθώ ότι τα βράδια κάναμε μαθήματα ραπτικής ράβοντας κουμπιά που μας τα ξέσκιζαν όλη μέρα; Να θυμηθώ τον συμμαθητή μας τον Ευαγγέλου (απο την Καβάλα νομίζω) που εκπαιδεύοντάς τον να κάνει “λίτες”του κόψαν τα κουμπιά απο την φόρμα ώστε να μείνει γυμνός αναγκάζοντάς να φύγει από τη σχολή;Τα ματωμμένα γόνατά μου απο το έρπην στο με χαλίκι προαύλιο η τον αρχηγό της σχολής που με ανάγκαζε να κάνω “αργό θάνατο” επειδή δεν ήξερα τη σχέση του με τον θαλαμάρχη μου; (θα πήγαιναν και οι δύο στην αεροπορία) ή αυτούς που με ανάγκαζαν να πίνω “μέλανα ζωμό” επειδή είχα την “ατυχία” να έχω αδελφό στη σχολή η τέλος επειδή μας έβγαζαν στα πρεβάζια των λόχων και να φωνάζουμε ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΜΑΝΑ ΝΑ ΔΕΙΣ ΤΟΝ ΓΙΟ ΣΟΥ ΤΟΝ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΑ ! (Και πολλά πολλά άλλα!) Παρ΄ όλα αυτά ειμαι ευτυχής που πέρασα από τη σχολή γιατί κατάφερα να κάνω κάτι περισσότερο από αδελφικούς φίλους συμμαθητές από όλα τα τμήματα αλλά και μεγαλύτερους και μικρότερους .Σήμερα όμως έχω την ανάγκη να αναφερθώ σε έναν απ΄ αυτούς το συμμαθητή μου που έφυγε από κοντά μας τέτοιες μέρες το ΧΡΗΣΤΟ ΑΝΑΣΤΑΣΑΚΗ. ΑΙΩΝΙΑ ΤΟΥ Η ΜΝΗΜΗ!
Σημ.Είναι γεγονός ότι φεύγοντας από τη σχολή θυμάσαι μόνο τα ευχάριστα! Για την ιστορία όμως πρέπει να ακούγονται όλα!
ΝΙΚΟΣ ΜΠΑΛΑΣΚΑΣ
Έξοδος Τετάρτης. Δικαιούταν (1977) όσοι δεν είχαν μαθήματα και η επιστροφή στη Σχολή ήταν στις 22.30. Κανόνικά μπλέ στολή και επιθεώρηση μπροστά στα μελετητήρια. Γάντια κάτασπρα. Η πόρπη με τη κουκουβάγια γυαλισμένη. Και όμως ο λοχαγός έδωσε εντολή να προτάξουμε το δεξί πόδι. Η κάλτσα έπρεπε να ήταν μαύρη. Που να προλάβεις να βγάλεις την πράσινη. Πάει το ραντεβού σκέφτηκα. Και όμως όταν έφτασε μπροστά μου και ενώ οι μισοί απο αυτούς που είχαν ελεγθεί τιμωρήθηκαν με στέρηση εξόδου, κάτι του απέσπασε την προσοχή και με προσπέρασε . Εκείνη η μικρή χαρά της καθημερινότητας της σχολής εξακολουθεί να με συντροφεύει σαν μια καλή ανάμνηση ακόμα και σήμερα.
Πρόσφατα Σχόλια