Τακτοποιώντας το αρχείο μου από τη θητεία μου στο ΓΝΘ Παπαγεωργίου δε μπορούσα να σταθώ παρά με δέος και σεβασμό σε μια πολύ ιδιαίτερη φωτογραφία που μου προκαλεί ρίγη συγκίνησης και δάκρυα στα μάτια(ναι, ενίοτε υπό συγκεκριμένες προυποθέσεις το παθαίνω και αυτό)..Μία γιαγιά υπερήλικας συνοδεύει το σύντροφό της, τον άνδρα της, αυτόν που πέρασαν μαζί όλη τους τη ζωή, στο φορείο του πόνου, στην αίθουσα επειγόντων.Στέκεται μαζί του, δίπλα του, αγωνιά έκδηλα δια αυτόν, δια τη διάγνωση και την έκβαση της υγείας του. Βουβά, διακριτικά, υπομονετικά.. Μέχρι να τον εξετάσω και να πράξω τα περαιτερω. Πόσο μεγάλο σεβασμό αξίζει να αποδόσω σε αυτή τη σεβάσμια τεράστια ψυχή; Ποιος είναι καλύτερος ορισμός της αγνής, άδολης αγάπης από αυτόν; Πόσο ευλογημένος είναι αυτός ο γέροντας ώστε να λαμβάνει τέτοια τιμή; Θα είμαστε άραγε ικανοί να γευτούμε την κοινωνία τέτοιας αγάπης κάποτε; Προσκυνώ το μεγαλείο ψυχής και των 2..Και το κρατώ εσαεί βαθιά μέσα μου ως παράδειγμα μιμήσεως, διδαχής των βημάτων τε και βιωμάτων του εναπομείνοντος βίου μου και των πιθανών απογόνων μου, πηγής αστείρευτης δύναμης και έμπνευσης να συνεχίσω το λειτούργημά μου στους χαλεπούς,ηθικώς και υλικώς, παρόντες και μέλλοντες χρόνους…Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών ΓΝΘ Παπαγεωργίου, εφημερία της 5/4/2014..
ΥΓ: δια την ιστορία, εμβολή ΑΡ σκέλους είχε ο παππούς.Υπεβλήθη σε εμβολεκτομή, υπό την καθοδήγηση και εποπτεία του μεγάλου διδασκάλου Μike Μantelas και μετά από 6 μέρες πήρε εξιτήριο. Μετά την αφαίρεση ραμμάτων στα εξωτερικά ιατρεία δεν τον συνάντησα ξανά..
Ν.Δεγερμετζόγλου
=================
Πρόσφατα Σχόλια