liakospol

liakospolThe party is over…
Για άλλη μια φορά βρισκόμαστε μπροστά σε μια ενδεχόμενη εθνική τραγωδία εν μέσω ενός έντονου εμφυλιοπολεμικού κλίματος. Όλοι εναντίων όλων, παρασυρόμενοι από ψεύτικες πολιτικές υποσχέσεις, στείρες αντιπαραθέσεις, σύγχυση και ανασφάλεια.
Η εικόνα της δυτικής ευρώπης με τα κεκτημένα της Γαλλικής επανάστασης και το όραμα της ενωμένης Ευρώπης φαίνεται να ξεθωριάζουν σε απόσταση, κυνηγημένα από τα απατηλά προεκλογικά συνθήματα και την απόγνωση ενός λαού “αιχμάλωτου” στην πλάνη της μεταπολίτευσης.
Από την άλλη, η εικόνα για τον εαυτό μας, θολή και αυτή στο πέρασμα των αιώνων, σχεδόν χωρίς περιεχόμενο, στερεί αυτοπεποίθηση, δημιουργικότητα και λογικό προσανατολισμό από μια κοινωνία που βασανίζεται χρόνια τώρα όχι από ανέχεια αλλά από ψυχική και πνευματική πενία. Προσκολλημένη αυτιστικά σε ένα «ένδοξο παρελθόν» – την ιστορία του οποίου δεν γνωρίζει – προτιμά να φαντασιώνεται αντί να ονειρεύεται.
Από συστάσεως του κράτους, παρά τις αξιόλογες προσπάθειες φωτισμένων ανθρώπων για την καλιέργεια αυθεντικής ταυτότητας, ζήσαμε μάλλον τελικά με μία δανεική εικόνα για τον εαυτό μας. Με μία δανεική ταυτότητα.
Δεν θα πρέπει να μας αιφνιδιάζει λοιπόν που μάθαμε να ζούμε και με δανεικά χρήματα.
Δεν είναι μάλλον σύμπτωση που ως λαός πορευθήκαμε στην ιστορία με το άγχος ότι «του έλληνος ο τράχηλος ζυγόν δεν υπομένει…», ενώ ταυτόχρονα ανεχτήκαμε 5 ή 6 χρεωκοπίες με αντίστοιχες οικονομικές επιτηρήσεις και διεθνείς ελέγχους.
Στη μεταπολεμική μας ιστορία, παρά τις κατά καιρούς διαβεβαιώσεις ότι «ανήκουμε στη δύση», δεν καταφέραμε ποτέ να υιοθετήσουμε και να ενσωματώσουμε στην παιδεία μας αρχές και αξίες του δυτικού πολιτισμού, όπως αυτές αναδείχθηκαν και μεταδόθηκαν από τον Ευρωπαικό Διαφωτισμό.
Η όποια αλληλεπίδραση με τη δύση περιοριζόταν στην αλόγιστη σπατάλη των «πακέτων Delores», ενώ αντιδρούσαμε βίαια και αυτοκαταστροφικά στην όποια προσπάθεια υιοθέτησης θεσμών που συνδέονταν με την οργάνωση ενός κράτους αξιόπιστου και αξιοκρατικού, χλευάζοντας κουτοπόνηρα τους «κουτόφραγκους».
Έφτασε λοιπόν, για ακόμη μια φορά στην ιστορία μας, η ώρα του λογαριασμού και ως κακομαθημένοι έφηβοι θυμώνουμε που δεν μας παίζουν άλλο, ενώ αναζητούμε τρόπους να αποφύγουμε την ευθύνη και τις συνέπειες. Η «ύβρις» σε όλο της το μεγαλείο.
Και αυτή τη φορά όμως θα το πιούμε όλο το ποτήρι. Αυτό επιβάλει και η λογική και η αξιοπρέπεια και η ευθύνη στην επόμενη γενιά. Ίσως ήρθε ο καιρός να κατανοήσουμε επιτέλους ότι «η ελπίδα δεν χαρίζεται, κερδίζεται»
Ηλίας Πολυμενίδης, Οικονομολόγος Αξκός ε.α., Ταμίας Σ.Α./ΣΣΑΣ
=====================

Διαδωστε τα νέα του Συνδέσμου