Από τον Οικονομολόγο Τξχο ε.α. Σ.Ξ. κ. Κωνσταντίνο Λυμπίκη
Το 1996 μετατέθηκα στα Ιωάννινα. Καλή εποχή. Τον Οκτώβρη ήταν και οι εκλογές.
Τότε είχα τον βαθμό του ταγματάρχη. Του οικονομικού σώματος (για τους μη γνωρίζοντες).
Με την έναρξη του βαθιού φθινοπώρου δέχθηκα ένα τηλέφωνο από τον τότε Δντη οικονομικού του σχηματισμού… Μου διεμήνυσε ότι είμαι υπηρεσία διανυκτερεύσεως σε κάποιο φυλάκιο των συνόρων… Στον Αμάραντο συγκεκριμένα. Και …αν είχα κάποιο πρόβλημα τέλος πάντων… δεν κατάλαβα την ερώτηση, απάντησα όχι τι πρόβλημα να’ χω.
Πήγα λοιπόν την προηγούμενη της αναχώρησης, παρέλαβα το χαρτικό υλικό και ρώτησα τι οπλισμό θα έχω. Ο αξκος επιτελείου του 3ου με κοίταξε περίεργα και με έστειλε να επαναδιατυπώσω το ερώτημά μου στον Δντη 3ου. Οπλισμό; Με ρώτησε. Τι να το κάνεις το όπλο; Δεν θα σου χρειαστεί.. Οπλισμό έχει ο οδηγός, ήταν η τελική του απάντηση…
Ε και εγώ λοιπόν, την επομένη τα χαράματα, φεύγοντας πήρα το Glock μου από το σπίτι μου, που κατείχα νόμιμα, και μερικές γεμιστήρες , δια πάν ενδεχόμενο, και φύγαμε. Το G3, του οδηγού, ήταν προσεκτικά τοποθετημένο, μαζί με ένα τελαμώνα φυσσιγίων, άριστα ραμμένων και σφραγισμένων, στο πίσω μέρος του G240.
Σε κάποια γέφυρα του Σαραντάπορου, σταμάτησα, πήγα στην άκρη και ατενίζοντας τα νερά του ποταμού,πέρασα το όπλο σε θήκη στην μέση μου, φυσικά κάτω από το πάνω μέρος της φόρμας. Και φυσικά ο οδηγός δεν αντελήφθην ουδέν.
Φθάσαμε στο φυλάκιο… Και βλέπω τμήμα παρατεταγμένο με δόκιμο Αξκο επικεφαλής για απόδοση τιμών. Τι να κάνω. Αφού υπέστην και αυτή την ταλαιπωρία, και μια και τους είχα όλους μαζεμένους είπα να μάθω και τι κάνουν, εκεί, τα καθήκοντά τους , πέρα από την μετέπειτα συμπλήρωση της χαρτούρας. Και έτσι έμαθα ότι στήνουν ενέδρες και συλλαμβάνουν αλβανούς λαθρομετανάστες. Και φυσικά ερώτησα και ζήτησα να κάνουν μια αναπαράσταση… έστειλα 3 να κάνουν τους αλβανούς και 2 το περίπολο … όλα καλά… οι “έλληνες “ φωνάξαν … αλτ τις ει; Και οι “αλβανοί” σηκώσανε αμέσως τα χέρια ψηλά…. Και έκανα αμέσως δύο ερωτήσεις… οι Αλβανοί γνωρίζουν τι θα πεί αλτ τις ει; Και ..βολή εκ θέσεως του ισχύου έχετε κάνει;
Με κοιτούσαν ..απλά… ξαναρώτησα… όλους τώρα …τι είδους βολή έχετε κάνει; Την κλασσική μου απάντησαν.. πρηνηδόν και μόνο.
Εξήντλησα όλη την ημέρα και το βράδυ σε συνεχείς ελέγχους μέχρι και από την σήραγγα διαφυγής (κανείς από τους υπηρετούντες δεν την είχε εξερευνήσει + του ότι στην έξοδο υπήρχε τραπέζι από πάνω βιδωμένο-το ξεβίδωσα), πέρασα, και πολλά άλλα που δεν αναφέρω.
Μένω στο θέμα της βολής-χειρισμού όπλων.
Την άλλη ημέρα με λιγοστό ύπνο, είχε έναν ωραίο ουρανό το βράδυ, και ξαναθυμήθηκα τα χρόνια που φυλούσα σκοπιά πλήν όμως εδώ ήμουν κάπου αλλού, συν το συμπλήρωμα της τετρασέλιδης –μαζί με τις επιπλέον τρείς δικές μου σελίδες- αναφοράς τα μάζεψα και έφυγα.
Στην ίδια γέφυρα του Σαραντάπορου, σταμάτησα πάλι για να βγάλω το όπλο από την μέση μου για να το μεταφέρω στην τσάντα μου. Πήγα πιο άκρη… άκουσα έναν θόρυβο… κούμπωσα το παντελόνι μου ταχέως, για να δώ αμέσως μετά κάτω από την γέφυρα καμιά εικοσαριά αλβανούς να με κοιτάνε… φώναξα τον οδηγό… αυτός ήρθε τρέχοντας και μετά ξαναέφυγε να πάει στο αυτοκίνητο να πάρει το G3 …με σκέτη γεμιστήρα…
Οι αλβανοί εν τω μεταξύ είχαν σηκώσει όλοι τα χέρια ψηλά και περιμένανε….
Τους μέτρησα…. θυμάμαι θάταν 23…
Που τους πάμε τώρα και πώς; Αναρωτήθηκα μιλώντας και στον οδηγό… με κοίταξε με απορία… που να τους πάμε; με ερώτησε απλά ενημερώνουμε…
Κινητό τότε είχα αλλά εκεί μέσα δεν έπιανε τίποτε…
Τους παρατήσαμε και φύγαμε. Πέρασα από Κόνιτσα, ενημέρωσα το εκεί Τάγμα για τα άτομα στην Γέφυρα, θα ειδοποιούσαν την αστυνομία, και μετά Γιάννενα.
Την ίδια μέρα παρέδωσα την αναφορά και ο δντης του 3ου με κοιτούσε με απορία…
Το περισσότερο γέλιο το έριξε όμως ο τότε Δντης Οικονομικού….
Στα 5 χρόνια που υπηρέτησα στα Γιάννενα γύρισα και κοιμήθηκα σε ΟΛΑ τα φυλάκια της συνοριογραμμής από Κάτω Αετό (Σαγιάδα) μέχρι Πληκάτι (Γράμμος).
Επιπλέον περπάτησα και μεγάλο μέρος της συνοριογραμμής…όσο μπορουσα.
Από εκείνη την πρώτη φορά όμως και μετά, πήγαινα πάντα οπλισμένος, με ένα 1911 αλλά και με ένα G3 ..πάντα Α3, ποτέ Α4. Αν εξαιρέσεις άλλη μια φορά ποτέ δεν μου ξανάτυχε τίποτε
Υποσχέθηκα στον εαυτό μου να μην ξαναπιάσει στο ξαφνικό κανένας.
Από τότε περάσανε κοντά 20 χρόνια. Τώρα οι κακοποιοί (εγχώριοι και αλλοδαποί) δεν σηκώνουν τα χέρια ψηλά μόλις βλέπουν στρατιωτικό ή αστυνομικό του ελληνικού κράτους. Συνήθως πυροβολούν πρώτοι και φυσικά τα θύματα είναι από την δική μας πλευρά.
Και μετά λέμε και κουβεντιάζουμε για ώρες για το ποιος φταίει.
Την ανωτέρω ιστορία την έγραψα με αφορμή, τον φονευθέντα εν ώρα υπηρεσίας αστυνομικό στο Δίστομο.
Δεν θα κρίνω και προπαντός εγώ κανένα. Αλλά όταν πάς να στήσεις ενέδρα σε οπλισμένους κακοποιούς τα όπλα είναι για να τα χρησιμοποιήσεις.
Θα μου πείτε τώρα … οι νόμοι, οι εντολές, τα κανάλια… ναι , ναι έχετε δίκιο. Απόλυτο.
Αλλά αν είναι να διαλέξω – τελικά εκεί πάει το δίλλημα – προτιμώ να ’μαι θύτης παρά θύμα.
ευχόμενος ο ατυχής αστυνομικός να ‘ναι το τελευταίο θύμα.
τα θύματα από εδώ και πέρα από την απέναντι πλευρά. ΞΕΚΑΘΑΡΑ.
γιατί έχουμε μπουχτίσει πλέον. Δεν θέλω να μας σκοτώνουν πλέον άλλο.
Πολύ απλά.
Δεν θέλω .
===========================
Πρόσφατα Σχόλια