Ένα επίκαιρο άρθρο του Μέλους του Δ.Σ. κ. Ηλία Πολυμενίδη


Για άλλη μια φορά μια προεκλογική περίοδος σε εμφυλιακό κλίμα. Όλοι εναντίων όλων με στείρες αντιπαραθέσεις, σύγχυση και ανασφάλεια.

Η εικόνα της δυτικής ευρώπης με τα κεκτημένα της Γαλλικής επανάστασης και το όραμα της ενωμένης Ευρώπης φαίνεται να ξεθωριάζει σε απόσταση, κυνηγημένη από τα συγκεχυμένα προεκλογικά συνθήματα διαμαρτυρίας και αγανάκτησης ενός λαού που παραδόθηκε στην αυταπάτη της μεταπολίτευσης.

Από την άλλη, η εικόνα για τον εαυτό μας, θολή στο πέρασμα των αιώνων, σχεδόν χωρίς περιοχόμενο, στερεί αυτοπεποίθηση, δημιουργικότητα και λογικό προσανατολισμό από ένα λαό που χορεύει το Βαλς με ρυθμούς Ζειμπέκικου και αναρωτιέται με ανασφάλεια γιατί δεν ακούει το χειροκρότημα.

Από συστάσεως του κράτους, παρά τις αξιόλογες προσπάθειες φωτισμένων ανθρώπων για την καλιέργεια αυθεντικής ταυτότητας, ζήσαμε μάλλον τελικά με μία δανεική εικόνα για τον εαυτό μας. Με μία δανεική ταυτότητα.

Δεν θα πρέπει να μας αιφνιδιάζει λοιπόν που μάθαμε να ζούμε και με δανεικά χρήματα.

Δεν είναι μάλλον σύμπτωση που ως λαός πορευθήκαμε στην ιστορία με το άγχος ότι «του έλληνος ο τράχηλος ζυγόν δεν υπομένει…», ενώ ταυτόχρονα υποστήκαμε και αποδεχτήμε τελικά 5 ή 6 χρεωκοπίες με αντίστοιχες οικονομικές επιτηρήσεις και διεθνείς ελέγχους.

Στη μεταπολεμική μας ιστορία, παρά τις κατά καιρούς διαβεβαιώσεις ότι «ανήκουμε στη δύση», δεν καταφέραμε ποτέ να υιοθετήσουμε και να ενσωματώσουμε στην παιδεία μας αρχές και αξίες του δυτικού πολιτισμού, όπως αυτές αναδείχθηκαν και μεταδόθηκαν από τον Ευρωπαικό Διαφωτισμό.

Η όποια αλληλεπίδραση με τη δύση περιοριζόταν στην αλόγιστη σπατάλη των «πακέτων Delores», ενώ αντιδρούσαμε βίαια και αυτοκαταστροφικά στην όποια προσπάθεια υιοθέτησης θεσμών που συνδέονταν με την οργάνωση ενός κράτους αξιόπιστου και αξιοκρατικού, όπως εκείνο των «κουτόφραγκων».

Έφτασε λοιπόν, για ακόμη μια φορά στην ιστορία μας, η ώρα του λογαριασμού και ως κακομαθημένοι έφηβοι θυμώνουμε που δεν μας παίζουν άλλο, ενώ αναζητούμε τρόπους να αποφύγουμε την ευθύνη.

Όχι, και αυτή τη φορά θα το πιούμε όλο το ποτήρι. Αυτό επιβάλει και η λογική και η αξιοπρέπεια και η ευθύνη στην επόμενη γεννιά.

Ακόμη και έτσι όμως, έχουμε την ευκαιρία να βιώσουμε τον προεκλογικό χρόνο χωρίς συναισθηματικά σύνδρομα . Άλωστε γνωρίζουμε κατά βάθος ότι «η ελπίδα δεν χαρίζεται, κερδίζεται».

Τα λέμε,

Ηλίας

Διαδωστε τα νέα του Συνδέσμου