Ο άνθρωπος, μοιάζει με τη μελισσα. Και οι δυο γεννιουνται, ζουν και πεθαινουν σε μια κοινωνια-κυψέλη με τους δικους της κανονες, συνηθειες και ιδιαιτεροτητες. Στην κοινωνία των ανθρώπων υπάρχουν οι άρχοντες, εκλεγμένοι ή κληρονομικοί, οι εργάτες και οι αργόσχολοι. Στην κυψέλη η Βασιλισσα, οι εργάτριες και οι κηφήνες. Στην κυψέλη. οπως και στην ανθρώπινη κοινωνία,υπάρχουν θεσμοθετημένοι νομοι που ρυθμίζουν τη ζωή, ειτε τους αποδεχονται ειτε οχι οι ένοικοί τους.
Υπάρχουν όμως και βασικές διαφορές μεταξύ της μέλισσας και του ανθρώπου. Οι ανθρωποι νομοθετουν και θεσμοθετουν νομους και θεσμους, που καταργουνται και αλλαζουν ανάλογα με τις συνθήκες και τις αναγκες της κοινωνίας. Στην κυψέλη, οι μελισσες υπακούουν σε νομους, που ουτε αλλαζουν ουτε καταργουνται. Ειναι διαχρονικοι και ισόβιοι. Ετσι, στη μεν κοινωνια των ανθρωπων οι αρχοντες νομοθετουν καθε φορα, οπως τους βολευει, με την πιστή σ’αυτους πλειοψηφια, ενω στην κυψέλη οι εργάτριες, οι κηφήνες ακομα και η βασιλισσα ειναι υποχρεωμενοι να τηρουν τους ιδιους ισοβιους κανονες και θεσμους. Ειναι η βασική αιτία που οδηγει τα μελη της ανθρώπινης κοινωνίας σε μια διαρκη αντιπαλότητα και ανελέητη αντιδικία. Είναι αυτό που διαταράσσει την αρμονική συμβίωση και δημιουργει τα οσα εκτροπα συμβαινουν. Αντιθετα, στην κυψέλη οι ένοικοι δεν εχουν τη δυνατοτητα να αλλαξουν τους κανονες της ζωής τους και ετσι ζουν αρμονικά.
Αυτο ομως που διαφοροποιει κυρίως την κυψέλη απο την ανθρωπινη κοινωνία ειναι οτι στην πρωτη το κεντρι και το δηλητήριο, δηλαδη τα οπλα, δεν τα εχουν οι κηφήνες και η βασιλισσα,οπως στην ανθρωπινη κοινωνια, αλλα μονο οι εργάτριες. Αυτες παραγουν το μέλι καιτο βασιλικό πολτό και οι ιδιες τα διαχειριζονται. Οι κηφηνες ξοδευουν το μελι μεχρι να γονιμοποιησουν τη βασιλισσα και μετα πεθαινουν. Η βασιλισσα τρωει βασιλικό πολτο κατα τη διαρκεια της κυοφοριας και της γεννησης του νέου σμηνους και της νέας βασιλισσας. Ετσι, οι μελισσες, ζουν αρμονικα και διαιωνίζουν το ειδος τους, γιατι οι ίδιες διαφεντευουν το βιός τους, που ειναι προϊόν της δουλειάς τους.

Στην ανθρωπινη κοινωνία, οι αρχοντες και οι κηφηνες εχουν τη δυναμη των οπλων και αυτοι εξουσιάζουν την εργατική τάξη, που ειναι αυτη που παράγει, αλλα αδυναμη, δεν διαφεντευει ουτε κυβερνά. Γι αυτό διεκδικει και επαναστατεί, αλλα ποτέ δεν κυριαρχεί. Αν αυτό γίνει καποτε, ίσως επικρατήσει η αρμονια και στην ανθρωπινη κυψέλη.
Φθάνει οι ανθρωποι να ειναι ικανοι να το κάνουν και μπορουν μόνο με την αναλογη παιδεία. Ειναι το μονο όπλο της εργατικής τάξης, που θα ανατρέψει τον ισχυοντα συσχετισμό δυνάμεων ανάμεσα σ’αυτη και τους άρχοντες και τους κηφήνες. Να, γιατι η παιδεία, ειναι προνόμιο μονο της άρχουσας τάξης, που ανανεώνεται όμως απο την εργατική τάξη.

Αυτο ειναι το κρισιμο σημειο στην κοινωνία των ανθρωπων.
Να παραμένει ο άνθρωπος της εργατικής τάξης σ’αυτην και οχι μόλις βολευτεί, να γινεται μέλος της άρχουσας τάξης και ετσι να την ανανεωνει και να την ισχυροποιεί.
Αυτη η αλήθεια με οδήγησε στην αποφασή μου να γράψω, τα οσα βιωσα στη ζωή μου και ως γιατρος και ως πολιτικός.
Με το “ΤΣΙΜΠΗΜΑ ΤΗΣ ΜΕΛΙΣΣΑΣ”, επιδιώκω και θέλω να αφυπνιστουν οι απλοι άνθρωποι του λαου, να αποκτησουν γνωσεις και μορφωση με την παιδεια και να διεκδικησουν ό,τι τους ανηκει:
“την αρμονική διαβίωσή τους, στην ανθρωπινη κυψέλη”.

Αποσπασμα απο το βιβλίο του Νικου Σαφλέκου, στρατηγου γιατρου αναισθησιολόγου, εν αποστρατεία,
“ΤΟ ΤΣΙΜΠΗΜΑ ΤΗΣ ΜΕΛΙΣΣΑΣ” – (30 χρονια γιατρός, βιώματα και αναμνήσεις)
Ημερομηνία εκδοσης Φεβρουαριος 2010

 

Διαδωστε τα νέα του Συνδέσμου